test

 >> The Clash of The Titans editie 2007/2008

Data
Winnaars
Juryrapporten
Historie
½ Finales & Wildcard Ronde
Frontpage

Juryrapporten


Hier vind je het commentaar van de jury op jouw bandje. De voorzitter van de jury Hans Vrijmoed is altijd bereid nadere tekst en uitleg te geven. Dus mocht je daar behoefte aan hebben, schroom niet een mailtje te sturen naar onder vermelding van 'CLASH JURY'.

Hier volgen de juryrapporten van de afzonderlijke voorrondes:

22 november - Winnaar Alura Clash #1
29 november - Winnaar Fade into Focus Clash # 2
6 December - Winnaar Leslie Grows Clash #3
14 december - Winnaar Sheriff of Hong Kong Clash # 4
20 december - Winnaar Ambulant Clash # 5
3 januari - Winnaar Rise a Thousand Clash # 6
10 januari - Winnaar NATURE BOY Clash # 7
17 januari - Winnaar WISH I KNEW Clash #8
23 januari - Voorronde # 9 @ EKKO Winnaar: Mothermask
1 februari - Voorronde # 10 @ ACU Winnaar: Reflexy
8 februari - Halve finale @ dB's Winnaar: Sheriff to Hong Kong
15 februari - Halve finale @ dB's Winnaar: Alura
29 februari - Wildcardronde @ dB's Winnaar: The Pleasure Principle
7 maart - Finale @ Ekko Winnaar: Sheriff of Hong Kong


22 november: winnaar Alura
Clash #1


Golden Receivers:
Plus: Leuke liedjes die goed beklijven, goede uitstraling.
Min: Te veel gebaande wegen, mist nog originaliteit.

Vostok7:
Plus: Goede originele benadering, zanger met goede podiumpresentatie.
Min: Muzikaal moet het allemaal beter, met name de ritmesectie moet strakker.

Alura:
Plus: Zeer overtuigende frontvrouw, goed ingespeelde band, veel potentie.
Min: Matig qua originaliteit, de jury zou graag wat meer durf zien in de repertoire-keuze. Desalniettemin de winnaar want het meest professioneel zowel qua sound als presentatie.

Tritone:
Plus: Goede muzikanten en strak samenspel.
Min: Originaliteit, grunge zonder echt eigen gezicht. Dat de Weezer-cover het meest kon bekoren zegt helaas genoeg.

The Odds Against:
Plus: Overvloed aan ideeën en zeer orgineel. Goede frontman met goede presentatie.
Min: Juist die overvloed aan ideeën maakt dat het geheel aan muzikale richting ontbreekt. Jury is zeer benieuwd hoe deze band zich gaat ontwikkelen.

29 november: Winnaar Fade into Focus
Clash # 2


Nuclear Playground
Nuclear Playground opent deze tweede ronde van de Clash voor een bijna leeg dB's, maar deze jonge honden doen net alsof ze in een uitverkochte bierhal spelen. De zanger duikt al snel de zaal in en laat een paar bezoekers mee schreeuwen in de microfoon. De drummer - blikvanger voor de dames - mept in ontbloot bovenlijf en verbeten kop op z'n kit. Nog een beetje schaven aan het materiaal en we hebben er een nieuwe gitaarsensatie bij.

Solmath
Ook bij Solmath lijkt de gemiddelde leeftijd onder de twintig. De jongens hebben de meeste vrouwelijke fans (meegenomen) en spelen net wat strakker dan de opener van vanavond. Metal met een twist, en een wel heel apart dansje aan het eind wat het geheel net wat origineler maakt dan de eerste band. Het levert ze uiteindelijk een wildcard op.

Vinsky Project
De omschrijving bij Vinsky Project doet van te voren uitzien naar Hackensaw Boys of andere feestmuziek uit de Balkan die het tegenwoordig goed doet op de festivals en in de clubs. De band bestaat normaal uit vijf personen, maar vanavond zijn er maar drie muzikanten op het podium. Uitgerekend de ritmesectie is er niet bij, waardoor we een concert krijgen dat eerder op z'n plaats is in de schouwburg. Zonde, want speltechnisch is het dik in orde, net als de originele en onderhoudende mengeling van klezmer en klassiek.

Decker
Decker lijkt uiterlijk grotendeels op Joy Division en Interpol - mannen met zwarte overhemden - maar wordt aangevuld met een drummer die zo uit Peter Pan Speedrock lijkt weggelopen (Ramones shirt, korte broek, kale kop…). De combinatie van muziek en podiumpresentatie van de zanger roept vooral Simple Minds in gedachten. Voor veel mensen zijn de poses van de zanger teveel en leidt het teveel af van wat de band muzikaal wil overbrengen.

Fade Into Focus
In deze sterke voorronde - voor elke band was wel wat te zeggen om ze te laten winnen - gaat slotact Fade Into Focus er uiteindelijk met de eerste plaats van door. De emorockers hebben uiteindelijk het beste gemiddelde van de avond: strak samenspel, een kloppend plaatje op het podium en de juiste uitstraling. De zang mag nog wat overtuigender en het repertoire origineler, maar het begin is er.

^TOP^

6 December: Winnaar Leslie Grows
Clash #3


Zwarte Poezie:
plus: Mooie sound, strak samenspel, The Cure is weer eens wat anders dan al die gitaarrock, coole gitarist.
min: Teveel geluidseffecten, gitarist teveel in eigen wereld, zang niet te verstaan, helft van de band let op uitstraling qua kleding, de andere helft niet (doe het of allemaal, of allemaal niet).

Stairs to Nowhere:
plus: Interessant om naar te kijken, indrukwekkende showdrummer.
min: Repertoire is los zand, teveel ideeën in een nummer, show is over de top, op zo'n avond niet collegiaal om te lang door te spelen en het drumstel te slopen.

Number Nine:
plus: Erg goeie liedjes, gewoon goede band.
min: Lijkt niet geschikt voor het concept van de clash, dit zijn dertigers en veertigers die gewoon willen optreden en op veel punten al stukken professioneler zijn en de ervaring van een bandjeswedstrijd niet meer nodig hebben. De band was het achteraf hier ook mee eens, ze zijn wel hard op zoek naar plekken en circuits waar ze wel tot hun recht komen.

Parka:
plus: Totaalplaatje uitstraling / muziek klopt het meest van vanavond, jonge honden gitaarrock à la Gem / The Hives, kunnen over een paar jaar zomaar de nieuwe Gem zijn.
min: Ze hebben nog niet de liedjes of de overtuigingskracht , zanger mag nog iets meer vuur.

Leslie Grows:
plus: Mooie gelaagde composities, totaalplaatje klopte, mooi uitgevoerd, drummer en gitarist zijn blikvangers voor de meisjes. min: Te statische presentatie, te hoge aaibaarheid.

^TOP^

14 december; winnaar Sheriff of Hong Kong
Clash # 4


Model 101:
plus: Innovatief, sterke frontman, buiten het hokje van de metal (Isis meets Atari Teenage Riot), professionele lichtshow, leuk contrast tussen boze mannen en schattige gitariste.
min: Geen kop en staart per nummer, los zand, gitariste is niet te horen, set zakt aan het eind helemaal in elkaar, gasmasker is too much, neigt naar Slipknot.
potentie: Heeft wel potentie als ze aan nummers en set schaven, onderhoudende live band.

Shuriken:
plus: Postrock met hooks, catchy.
min: Band speelt erg slordig, nog te weinig variatie over hele set.
potentie: Waren op Ons kent Ons-festival veel beter, drummer zat vanavond met koorts achter de kit. Kan nog heel wat worden als ze meer repeteren (gaf gitarist ook toe).

Sheriff to Hongkong:
plus: Jonge honden met lef, ontwapenend, deden interessante dingen buiten het hokje van gitaarrock, rammelend samenspel werkt hier positief, originele manier van vragen om naar voren te komen.
min: Rammelend kan een volgende keer ook net niet werken, zelfverzekerde uitstraling is must, mag nog iets meer lijn in de nummers.
potentie: Zou samen met Parka en nog een jongehonden band (bijvoorbeeld Nucleair Playground uit tweede ronde) een leuk programma opleveren qua beloftes voor Utrechtse generatie na Gem (al heb je dan wel veel van hetzelfde op een avond).

The Better Offs:
plus: Geoliede live band, strak, maken er een feest van, had grootste deel van de zaal mee.
min: Na veelbelovend begin met toetsen (stevigere variant op Findel) wordt het al heel snel cliché punkrock, niet spannend.
potentie: Kun je zonder problemen op een punk avond a la Apers etc. als voorprogramma zetten.

Constellation:
plus: Goede liedjes.
min: Nul uitstraling, totaal geen vonk naar publiek, zaal loopt na Better Offs snel leeg.
potentie: Eerder iets voor bedrijfs- en studentenfeesten.

^TOP^

20 december: Winnaar Ambulant
Clash # 5


Figure
Grunge is weer helemaal in, zo blijkt bij de eerste band van vanavond: Figure. Een band waarvan de zanger een goeie strot heeft voor dit werk en soms in één nummer laveert tussen Kurt Cobain, James Hetfield en Axl Rose. De groep is gretig en betrekt het publiek bij het optreden. Helaas speelt de tweede gitarist precies dezelfde partijen als zijn collega, en is de helft van het repertoire niet pakkend genoeg. Kiezen tussen liedjes met couplet en refrein, óf voor de groove van Motorpsycho en Kyuss, luidt het advies van de jury.

Ambulant
Ambulant maakt meeslepende rock waarbij een band als Oceansize nooit ver weg is. De zanger en vooral de expressie van de (linker) gitarist maken indruk, net als het strakke spel en de af en toe originele vondsten binnen het repertoire. In de huidige emogolf zijn ze net iets breder en met genoeg appeal om door te breken. Ze gaan er vanavond met de winst vandoor.

Masters in Chaos
Masters in Chaos blijkt een goed gekozen bandnaam: chaos is wat er overkomt op het publiek. Het geluid is weliswaar gevarieerd, maar als de zanger niets zou zeggen tussen de nummers door, zouden we het ook hebben geloofd als er maar één lange jam was gespeeld. Iets teveel ideeën dus, al zijn het wel leuke ideeën.

Alerion
Alerion is het vanavond helaas net niet. De zangeressen-met-lang-haar-en-ventilatoren-metal wordt door teveel andere bands veel beter gespeeld. Of het aan de monitoren ligt is niet te zeggen, maar de zangeres lijkt zelfs vals te zingen. Deze band moet nog veel langer oefenen om mee te komen met de concurrentie.

Stopkontakt
De hiphoppers van Stopkontakt openen onderhoudend en doen sterk denken aan The Opposites. Helaas is de productie van de beats onder de maat, en zijn de rappers niet altijd te verstaan omdat ze teveel tegelijk rappen: om en om zou het al een stuk vooruit helpen. Ook dit trio is nog niet klaar voor de concurrentie in Utrecht, 'maar wel voor Rotterdam', volgens de rappers zelf.

^TOP^

3 januari; Winnaar Rise a Thousand
Clash # 6


Rise a Thousand:
Overtuigende emo metal, waarvan vooral de zanger indruk maakt... en uitgerekend de zanger heeft onlangs bekendgemaakt dat hij zich terugtrekt uit de band. De lopende optredens worden afgemaakt, zoals ook de halve finale van de Clash of the Titans. Want ondanks dit alles weet de band vanavond het meest te overtuigen. Het is te hopen dat de band daarna gewoon doorgaat en een nieuwe frontman vindt die zich kan meten met Maarten Brinkerink.

The Picnik:
Sympathiek gezelschap waarvan vooral de mooie stem van de zanger opvalt. De band heeft bij aanvang van het optreden het grootste aantal bezoekers, maar tegen het einde van de set is de zaal grotendeels leeggelopen. Het repertoire mist kop en staart, de jury adviseert om te kiezen voor liedjes of voor een meer jammend / improviserend geluid.

Donau:
Vreemde eend in de bijt vanavond, tussen alle hardere (emo)rock bands. In twintig minuten horen we allerlei soorten stijlen langskomen en denken we aan een band als The Gun Club, maar per nummer is het helaas los zand. De zanger kan zich zelf niet horen op de monitor en lijkt zelf niet door te hebben dat het snoer uit z'n gitaar valt. De band heeft volgens de jury wel de 'juiste indie feeling' en is ook sympathiek naar andere Utrechtse bands, ze dragen nummers op aan This Leo Sunrise en The Better Offs (die weliswaar in een eerdere voorronde van de Clash of the Titans stonden, maar die avond niet hebben gewonnen). Met voorsprong de meest gevarieerde band van de avond, maar aan de afzonderlijke nummers mag nog wat geschaafd worden.

A Ticket Too Far:
Opnieuw een emo band, waarvan de bandleden voor het merendeel van Aziatische afkomst zijn. Vooral de drummer is indrukwekkend en een van de betere muzikanten van de avond. De rest van de - nog erg jonge - muzikanten blijven daar een beetje bij achter, het rammelt nog iets te veel. Zwakste schakel is de zanger, die - vanwege de niet werkende monitoren ? - echt vals zingt. Zijn screams zijn gelukkig wel in orde, maar als totaalplaatje is de band nog lang niet klaar voor dit werk.

7minus7:
Uiteindelijk de leukste band van vanavond, die de winst enkel aan Rise a Thousand moet laten omdat de band nog tekort komt aan strakheid en overtuiging. Twee jongens en twee meisjes, die afwisselend rock en emo maken en afwisselend zingen en schreeuwen. De band is sinds kort meer aan het repeteren en dat werpt volgens de muzikanten zelf al meteen vruchten af - bij andere bandwedstrijden eindigden ze steevast als laatste. Die stijgende lijn wordt ongetwijfeld voortgezet met nog meer repeteren.

10 januari; winnaar NATURE BOY
Clash # 7


Tuur (liedjesknutselaar)
Frisse pianopop, energiek gebracht. Zanger af en toe over de top, maar dat hoort er wellicht bij. Gitarist links zagen we al eerder met Meesters in Chaos. Vanavond speelt hij in dienst van de man waar het om gaat: de zanger / toetsenist A. (Arthur - Tuur? ) van Hemert. Tussen pop en kleinkunst, af en toe gaat het richting uptempo Sneakerfreak. De teksten zijn soms net niet origineel genoeg, wat in het Nederlands extra opvalt. De nummers worden bovendien teveel gerekt, waar ze op de cd allemaal keurig rond de 3 minuten klokken. Als dat voortaan live ook wat kernachtiger wordt gebracht, wordt het wel wat.

Quip (gitaarrock)
De band lijkt soms niet te kunnen kiezen tussen de groove of het liedje, waardoor de set niet blijft hangen. Indrukwekkende wall of sound, die vanavond - zonder soundcheck - niet helemaal uit de verf komt, maar wel meer doet beloven voor een eigen show. Het publiek hebben ze alvast: op Nature Boy na hebben ze de meeste mensen meegenomen. De gitarist vertelt achteraf aan de bar dat ze vooral The Cult als inspiratiebron hebben, daar zit wel wat in.

The Cohens (notoire orgelrock)
Energieke jonge honden met een origineel geluid tussen funk en rock. De zanger ouwehoert helaas teveel tussen de nummers door, over verhuizen vanuit België omdat ze daar geen kermissen hebben en hoe dat resulteert in een liedje. De toetsen zijn iets te "pingelig", daar mag wel een scheurend seventies orgel worden ingezet. Niet lullen maar poetsen dus.

Van der Vaart (gitaarrock)
Tja, wat moeten we hier nu van zeggen? Oudere mannen die blijkbaar veel lol hebben in optreden (behalve de drummer die blijkbaar teveel opheeft), maar het repertoire en samenspel is van een erbarmelijk niveau. Of ze doen het expres, om het publiek te amuseren? De zanger danst aandoenlijk en het is de hele set een verrassing wanneer er een couplet of refrein komt. Uiteindelijk de enige band waar de jury het over eens is dat ze niet gaan winnen.

Nature Boy (jazzy funk met hiphopinvloeden)
Zelden een voorronde gezien waar het volle bak was: Nature Boy heeft duidelijk de meeste fans, grotendeels mooie meisjes die behalve de muziek ook duidelijk de uitstraling van de bandleden kunnen waarderen. Binnen het genre mag de band nog hard werken om wat strakker en vuiger te worden - ook hier zijn de toetsen nog onder de maat. Maar als het om aanhang gaat zijn ze er al: als de uitslag bekend wordt gemaakt, lijkt het alsof de band al de finale heeft gewonnen.

^TOP^

17 januari; winnaar WISH I KNEW
Clash #8


The Pleasure Principle (Britporn)

De Clash is voor het eerst in Ekko en - naar het aantal bezoekers te zien - is dat voor herhaling vatbaar. Ook vanavond is het volle bak voor de achtste en zeer gevarieerde voorronde. The Pleasure Principle belooft qua omschrijving ("Britporn") en bandnaam (albumtitel van Gary Numan) iets wat eerder op een kinky cybergothic-avond zou passen. We krijgen uiteindelijk een energieke indieband van vier jonge honden die vooral Art Brut in herinnering roepen. De dansende frontman en met name de drummer maken indruk. De jury is minder gecharmeerd van de bluesy partijen van de linker gitarist, die niet echt bij de rest van de muziek past. De band zegt achteraf bij de bar dat ze zich als feestband zien, maar daar zijn ze te alternatief voor. En voor een indieband doen de pruik van de drummer en andere lolligheden weer te veel afbreuk.

Brand Ares (Rock met jazz-invloeden)
Het zou de avond worden van de misleidende bandomschrijvingen. Want ook Brand Ares serveert niet wat het menu belooft: Rock met jazz-invloeden. Waar was de jazz? De band kan wel een lichttoren gebruiken, want het materiaal mist elke richting. Er lijkt geen eind aan het gejam in het laatste nummer te komen. Achteraf bij de bar horen we dat de band ook akoestisch speelt - daar zijn we alvast een stuk benieuwder naar dan nog een optreden in deze vorm.

I Wish I Knew (Groove Post/Emorock)
Aparte combinatie dat muzikaal klinkt als postrock/shoegazer en iets dat in de buurt komt van Dead Can Dance. De te aanwezige, soms schreeuwerige stijl van de zangeres - we denken aan Patti Smith in een gothic jurk - leent zich echter niet voor deze muziek en leidt teveel af van de instrumentaal interessante vondsten. Als zij zich iets meer in dienst van de band zou stellen en meer melodisch te werk zou gaan, zal het er meteen stukken op vooruit gaan.

Noizgate (Groovy Heavy Metal)
Meer speedrock dan heavy metal, maar de zaal gaat goed mee en deze band is vanavond het meest geloofwaardig… tot ze Paranoid heel slecht uitvoeren. (Dat nummer is sowieso te platgespeeld, kies dan een minder voor de hand liggende cover.) De jury knapte daarna af, al vond één van hen het Tool-achtige slotnummer (met een op Sober lijkende riff) wel oke. Helaas zijn covers in de Clash taboe, en als er in een set van vijf nummers zowel Black Sabbath als Sepultura voorbij komt, dan diskwalificeer je jezelf voor de winst. Of was het openingsnummer van Pantera? Dan waren het er zelfs drie. Zonde, want de eigen twee (of drie) nummers klonken leuker dan de covers.

The Frowns (Psychedelische pop/rock)
Ook hier wordt de muziek anders gebracht dan aangekondigd: de psychedelica en The Doors zijn ver te zoeken. Tip van de jury: weet hoe je klinkt en zoek voor een pakkende naam in de bio. De band heeft de beste sound van vanavond, maar weet dat niet te combineren met pakkende liedjes. De jury heeft wel eens makkelijker een winnaar aangewezen; vanavond zaten de bands qua winst dicht op elkaar - al hadden ze elk verschillende positieve en negatieve punten. Voor alle acts geldt dat er nog een hoop werk te verrichten is, hopelijk heeft I Wish I Knew genoeg progressie geboekt voor de halve finale.

^TOP^

Juryrapport 23 januari Voorronde # 9 @ EKKO
Winnaar: Mothermask

Wildcard: 50 Grams of Violence


AWOL
Rock voert de boventoon op de een-na-laatste voorronde van de Clash, opnieuw in een redelijk gevulde Ekko. De mannen en één vrouw van AWOL zijn wat ouder dan de meeste bands die aan deze wedstrijd meedoen. De omschrijving Sepultura meets Ramones slaat duidelijk door naar de laatste band, waar AWOL ook een cover van speelt. De jury ziet het spelplezier en de oprechtheid, maar vindt ook dat je op die leeftijd een hoger niveau mag hebben.

Boolean
Een paar fans van We Love People In Bearsuits zijn teleurgesteld als die band last minute af moest zeggen wegens ziekte. Vervanger Boolean start met iets dat heel erg lijkt op Joy Division. Verbeeldt de jury het zich, of wordt er wel erg makkelijk geciteerd uit verschillende andere nummers? (Het thema van Smalltown Boy van Bronski Beat, de drum-fill van Riders of the Storm...) De zanger heeft sex-appeal, maar de set hangt uiteindelijk als los zand aan elkaar.

I Regret
Meteen je podiumdebuut in Ekko, dat kun je slechter doen als beginnende band. De omschrijving punk/emo doet vrezen voor de overkill aan dit genre binnen deze editie van de Clash of the Titans, maar de band onderscheid zich muzikaal toch wel van de groepen die we de afgelopen weken binnen dit genre voorbij zagen trekken. Voor een eerste optreden was het indrukwekkend, maar uiteindelijk waren er deze avond twee andere bands die gewoon beter waren. Is dat trouwens niet dezelfde zanger als van punkpopband Piwo Jasne die vorig seizoen van de Clash de halve finale haalde?

Mothermask
Mothermask (doe wat aan die bandnaam jongens!) heeft een kersverse bassist die vanavond voor het eerst mee speelt. De band pakt de zaal al snel in met het gevarieerde repertoire en innemende podiumpersoonlijkheid van de zanger. Dat is eigenlijk het enige dat de jury er op heeft aan te merken: het draait wel heel erg om hem, de rest van de band lijkt ondergeschikt. Maar dat is absoluut geen doorslaggevend argument; er zijn zat bands die daar groot en succesvol mee zijn geworden. De zaal blijft stil bij de ballad en de twee gemaskerde danseressen aan het eind maken het helemaal af. Overtuigende winnaar van vanavond.

50 Grams of Violence
Ook dit gezelschap staat na keihard repeteren voor het eerst live op het podium en moet alles uit de kast halen om over Mothermask heen te gaan. De band blijkt een van de betere rockbands die tot nu toe in de Clash zijn langsgekomen, al mag het af en toe nog wat groovender. Toch zijn de sterke frontman, superstrakke band en het onderhoudende materiaal genoeg voor een welverdiende wildcard.

^TOP^

Juryrapport 1 februari Voorronde # 10 @ ACU
Winnaar: Reflexy


No Sense 20
"Broek uit!" klinkt het vanuit de zaal, maar de broek blijft aan. No Sense 20 bestaat uit een paar jonge honden die gretig en bevlogen over het podium stuiven. De omschrijving uit de bio (post-hardcore en dub-reaggae) slaat vanavond duidelijk door naar eerstgenoemde genre, waardoor de band zich niet heel erg onderscheidt van de andere hardere acts die in eerdere voorronden van de Clash zijn langsgekomen. De presentatie is er, maar het mag nog net iets strakker.

Kingtonic
Volledig akoestische bands, je ziet ze niet veel in de Clash of the Titans. Kingtonic heeft doorgaans ook een pianist mee, maar bestaat vanavond uit een duo op gitaar en zang. Mooie liedjes, een sterk zingende knappe zangeres en een muzikaal interessante wisselwerking tussen vocalen en instrumentatie. De bindteksten tussen de nummers zijn niet onderhoudend genoeg, en met de theater-achtergrond van dit duo is daar meer van te maken. De volgende keer graag in een wat intiemere setting dan het luidruchtige ACU.

Amped Up
Funky rock in de stijl van de Red Hot Chili Peppers. "Frisse jongens" volgens een van de juryleden. Iets dat je zowel positief als negatief kan uitleggen; enthousiaste jonge honden, maar het mag wat viezer, wat meer rock n' roll. Geen slecht optreden, maar de meeste andere bands van vanavond maken net wat meer indruk.

Burn
"Are you ready for some heavy metááál?!" Enthousiaste band met powermetal in de stijl van Iron Maiden. Onderhoudend en vermakelijk, maar het gimmick-gehalte en de herhaalde vraag van de zanger of we klaar zijn voor heavy metal zijn uiteindelijk teveel van het goede. Vorig jaar stond Burn al in de finale van de Grote Utrechtse Live Prijs, een avond waar ook de winnaar van de Clash-finale in terechtkomt. De StropStrikkers en enkele andere bands uit die finale lijken een stuk steviger aan de weg te timmeren en laten de wedstrijden dit jaar liggen. Vandaar de vraag: waar ligt de ambitie van Burn precies? Niet dat het heeft meegespeeld in de beoordeling, maar het is misschien wel iets dat de band zich mag aantrekken.

Reflexy
Het slotoptreden komt van Reflexy: energieke hiphop met veel funk-invloeden. De band heeft veel aanhang mee en blijkt uiteindelijk op alle punten de sterkste band van de avond. De beats mogen af en toe wat origineler, maar dat blijkt uiteindelijk het enige minpunt. Het geluid leent zich voor een echte live-band, maar ook met twee rappers en één man achter de knoppen blijft het overtuigend.

^TOP^

Juryrapport 8 februari - Halve finale @ dB's
Winnaar: Sheriff to Hong Kong

2e plaats: Rise a Thousand


De eerste van de twee halve finales in een goed gevulde dB's bracht veel emorock, nonchalante pop en een onweerstaanbare indierockband in de geest van Captain Beefheart. Die laatste band, Sheriff Of Hong Kong (de bandnaam is ontleend aan een liedje van Beefheart), ging onbedreigd richting de finale. De tweede plaats was een stuk spannender en zorgde echter voor een van de langste juryberaden in deze editie van de Clash of the Titans; werd het Mothermask of Rise a Thousand?

Toelichting op de keuze van de jury:

De keuze voor Rise a Thousand als tweede finalist zorgde voor felle discussies achteraf aan de bar. Omdat de twee zinnen toelichting die presentator Hugo kwijt kan bij de bekendmaking van de winnaar niet genoeg zijn, bij deze de motivatie voor de keuze van de jury:

Potentie is niet alleen het vermogen om een heel breed publiek aan te spreken, maar ook om binnen een bepaalde scene succes te hebben. Een emocore band zoals Rise a Thousand heeft binnen het genre nog steeds veel potentie, als voorprogramma voor een bekendere emoband of op een festival dat dergelijke bands programmeert.

Los van persoonlijke smaak is Rise a Thousand een indrukwekkende band, met vooral instrumentaal een hoop originele wendingen. Ondanks het naderende vertrek van de zanger krijgt de jury het idee dat de rest van de band er voor de volle honderd procent voor gaat, alles op de rails heeft en het met een nieuwe zanger wel goed komt.

De gedrevenheid en de factor gop de railsh is wellicht doorslaggevend geweest voor Rise a Thousand boven Mothermask. Die laatste band had weliswaar meer aanhang mee, toegankelijker materiaal en de potentie om een heel breed publiek te bereiken. Maar de Clash lijkt net iets te vroeg te komen. Achteraf bevestigde de zanger dat de band nog zoekende is naar de juiste set en er op dit moment nog net niet helemaal klaar voor is om veel op te treden.

Juryrapporten

Als er één genre deze editie van de Clash heeft gedomineerd, is het wel emorock. Deze muziek en aanverwant harder gitaarwerk leverde meerde halve finalisten op. Niet vanwege de smaak van de jury (doorgaans juist niet het geval), maar omdat veel van dergelijke bands op het gebied van muzikaliteit (strakheid, samenspell), presentatie en potentie goed scoren. De meesten staan in deze eerste halve finale, zodat het voor de jury goed te vergelijken is.

Rise a Thousand
Rise A Thousand maakte al in de voorronde bekend dat zanger Maarten er mee ophoudt. Inmiddels is er al een opvolger gevonden, waardoor het een gemiste kans is dat deze vanavond niet minimaal een deel van de set voor zijn rekening neemt. Iets dat ze mogen goedmaken in de finale. De band maakt ook zonder de vocalen indruk, met mooie muzikale wendingen en een paar a-typische vondsten die de band net wat origineler maken dan de meeste andere bands in het genre.

De band is op elkaar ingespeeld, de muzikanten spelen vol overgave en zouden best wat meer passages zonder vocalen mogen doen. De nieuwe zanger mag wat minder voorspelbare zanglijnen verzinnen en iets meer afwisseling in de manier van zingen brengen.

Fade Into Focus
Fade Into Focus heeft veel progressie geboekt sinds de voorronde en is een stuk strakker gaan spelen. Bij de zanger lijkt er ook meer oprechte beleving in te zitten dan bij de andere emo-bands in deze editie van de Clash. Hij heeft een goeie 'scream', maar elk nummer gaat muzikaal teveel kanten op en kent teveel verschillende zanglijnen. Als dat iets meer afgebakend kan worden en er iets meer melodie in kan, zit er weer schot in de zaak.

Sheriff to Hong Kong
In ACU zagen we een paar maanden geleden een charmant rammelende band van drie ontwapenende jongens. In de tussenliggende periode heeft het piepjonge trio (de bandleden zijn gemiddeld 16 jaar) blijkbaar veel gerepeteerd, want alles klinkt ineens een stuk strakker. Lekker onvoorspelbaar, maar wel effectief en ondanks de vele wendingen wel onderhoudend en interessant.

De Band lijkt niet bang te zoeken naar nieuwe dingen en zoekt het experiment op; bij gebrek aan toetsen worden die partijen onverstoord voor het eerst op de gitaar gespeeld. Een sterke frontman en zanger, en ook de drummer maakt indruk met zijn tempowisselingen en andere vondsten, maar het is vooral de hele band die jury en publiek inpakt en vanavond de concurrentie overtuigend achter zich laat.

Gratis advies: blijf je eigen ding doen en laat je niet kneden als er straks n.a.v. die Unsigned Tour allerlei aanbiedingen langskomen. (De band speelt hiermee 15 februari in Paradiso en 29 februari in Tivoli De Helling).

Ambulant
De laatste harde rockband van de avond lijkt in deze halve finale minder op dreef dan in de voorronde. De band straalt minder spelplezier uit, toont minder beleving en lijkt minder dan vorige keer als één band te opereren. Instrumentaal is het dik in orde en de zanger heeft de juiste stem voor dit werk, maar muzikaal en vocaal is het teveel van hetzelfde. Ondanks een paar pakkende nummers wordt het snel saai en weten de mannen de neutrale bezoeker niet mee te pakken.

Mothermask
De grote verrrassing op de voorronde in Ekko, maar vanavond komt het allemaal net wat minder uit de verf. En dat ligt echt niet aan het feit dat de danseressen er vanavond niet bij waren. De start is intrigerend, de set is gevarieerd en de liedjes zijn stuk voor stuk catchy en goed, maar de nonchalante presentatie gaat soms irriteren, zeker als de vaart er na elk nummer uit gaat bij weer een verhaaltje van de stoned aandoende zanger. (Hij blijkt achteraf gewoon nuchter.) Zoals de band er nu voorstaat, is het iets teveel hit-or-miss. De jury gaat er zoals boven beschreven van uit dat Mothermask er over een paar maanden wél klaar voor is en hopen het gezelschap dan terug te zien op een van de Utrechtse podia.

^TOP^

Juryrapport 15 februari - Halve finale @ dB's
Winnaar: Alura

2e plaats: Reflexy

De tweede halve finale van de Clash of the Titans was een van de drukst bezochte avonden in de editie: het was zelfs voller dan op een van de toch al goed bezochte voorronden in het veel grotere Ekko. Net als vorige week bleek er één band te zijn die met overmacht won en waren er in het gevecht om de tweede plaats meerdere bands die de jury voor een bijna onmogelijke opgave stelden.

Toelichting op het commentaar van de presentator:
Bij het bekendmaken van de winnaar bleek dat het beknopte juryadvies die de presentator elke band meegeeft, vaak anders overkwam dan bedoeld. Het is absoluut niet de bedoeling van de jury of de presentator om bands af te kraken, alleen kun je in de afkondiging lang niet zo genuanceerd en onderbouwend zijn als in een juryrapport. Vandaar dat er nu op deze website nog eens wat dieper wordt ingegaan op elke band.

Nature Boy
Doorgaans zie je in een zaal een paar meter tussen podium en de eerste rij bezoekers, die vooral achterin blijven staan. Bij Nature Boy is het precies andersom, vooraan staat het helemaal vol met overwegend mooie meisjes. De band won de zevende voorronde, en kreeg als advies dat het allemaal wat "vuiger" kon. De bandleden lieten gisteren na de wedstrijd weten dat ze een ander, meer laid-back bandgeluid nastreven, dus dat nemen we bij deze terug.
Wat dan wél blijft staan is dat je ook met een laid-back sound (Pete Philly & Perquisite, d'Angelo) veel strakker moet spelen; een rammelend bandgeluid werkt niet binnen funk/hiphop/soul. De presentator zei in de afkondiging dat er meer "eigen nummers" gespeeld moesten worden. De jury bedoelde niet dat er covers langskwamen, maar dat het teveel een jamsessie leek in plaats van een set met afzonderlijke liedjes. En zelfs als je jammen belangrijker vindt dan losse nummers, moet het gevarieerder. Nu werd er teveel één lick uitgebouwd.
Tot slot; de band heeft door de enthousiaste fanbase wellicht een hoop zelfvertrouwen, maar je moet behalve de twee rijen vrouwelijke fans vooraan ook de neutrale bezoeker achterin weten te overtuigen. Dat gebeurde nu niet. Probeer eens een heel eind uit de buurt op te treden, bij voorkeur in Delft of een andere stad waar de vrouwen in de minderheid zijn. Of op een bandwedstrijd die je niet in de agenda van je bandsite zet en je dus een echte uitwedstrijd speelt. Als de meerderheid van die zaal net zo positief is als de eerste twee rijen in dB's, hebben we er alle vertrouwen in dat jullie er echt zullen komen.

Leslie Grows
Ook hier kwam de afkondiging van de presentator bij veel mensen anders over dan bedoeld. "We zijn benieuwd naar de nieuwe drummer" was geen negatieve opmerking over de kwaliteiten van de muzikant. De zanger vertelde tijdens het optreden dat de drummer voor langere tijd naar Berlijn gaat en dat dit zijn laatste optreden was.
Als het om pakkende melodieën en gelaagde composities gaat, is Leslie Grows een van de beste bands die in deze editie van de Clash of the Titans hebben optreden. De band heeft duidelijk gewerkt aan de presentatie; waar de jury het in de voorronde nog te statisch en met een te hoge aaibaarheidsfactor vond, zien we nu een overtuigend plaatje op het podium. Wat er af en toe nog aan schortte was de uitvoering; de vocalen zaten er af en toe naast en de drummer had de neiging om te versnellen waar het niet nodig was. (Dit doen heel veel drummers, ook in grote bands, dus is geen doorslaggevend argument geweest.)
Voor de jury lagen deze band en Reflexy heel dicht bij elkaar als het om de tweede plaats ging. Er is geen duidelijk doorslaggevend argument te noemen omdat beide bands zo goed waren en het in dit geval echt appels en peren is. Leslie Grows mistte misschien net de overtuigingskracht om de zaal stil te krijgen, iets dat Mothermask in Ekko bijvoorbeeld met ingetogen liedjes wel voor elkaar kreeg.
We hebben wel het idee dat Leslie Grows op dit moment op cd nog iets beter uit de verf komt dan als live-band, en Reflexy een net iets meer overtuigende live-band is.

Reflexy
Om ook hier meteen iets recht te zetten; de jury vond de ode van de rapper aan zijn moeder wél indrukwekkend, "het gezeur" sloeg op het feit dat hij er te lang over deed om haar te vinden voordat hij begon te rappen. (Zorg dan dat je op dat moment weet waar ze in de zaal staat.) Alleen moet je dan na zo'n indrukwekkende tekst niet meteen 'motherfucker' roepen, al was het wel een sterke overgang naar het volgende nummer.
Waar de jury in de voorronde het idee had dat de beats niet origineel waren, werden we vanavond wel verrast door de Balkan-invloeden. De verstaanbaarheid is af en toe matig (wat ook aan het zaalgeluid kan liggen), maar de groep heeft een sterke live-presentatie en doet daarin niet onder voor andere Utrechtse hiphopgroepen. Toch kwam het in ACU net wat beter uit de verf. Sterke rhymes en zoals gezegd sterke presentatie, maar het totaalplaatje mag wat stoerder.

Alura
Overtuigende winnaars van deze halve finale. Een zeer indrukwekkende zangeres met een goeie strot, goeie timing en dynamiek. Instrumentaal mag het nog iets dynamischer en met meer melodie, wel een geoliede band. De winst is des te overtuigender omdat de band de minste eigen aanhang mee had. Voor de rest is er eigenlijk weinig op af te dingen; de uitgebreidere verhalen bij de andere bands bevatten meer punten waar de band nog aan moet werken.

I Wish I Knew
De band komt een stuk beter uit de verf dan in de voorronde van Ekko. Daar sloot de zangstijl niet aan op de muziek; op deze halve finale zit daar meer eenheid in. Het soundscape-achtige geluid werkt hypnotiserend. Als dit is waar de band voor gaat, zal dat werken in een programma met meer shoegazer en andere wave-bands of voor meer eigen publiek, maar op een avond als deze ligt eentonigheid op de loer. Als ze dit livegeluid op plaat weten vast te leggen is ondergetekende alvast geïnteresseerd.

^TOP^

Juryrapport 29 februari - Wildcardronde @ dB's
Winnaar: The Pleasure Principle

De voorrondes en halve finales zijn achter de rug, de enige halte tot de finale is de zogenaamde Wildcardronde. Vier bands die tijdens de voorrondes de winst net aan hun neus voorbij zagen gaan, krijgen alsnog een kans om de eindronde in Ekko te halen. Solmath en 50 Grams of Violence kregen die wildcard al op de avond van de voorronde uitgereikt. De andere twee plaatsen in deze laatste kans op de finale zijn uitgereikt aan de bands die we achteraf het hoogste niveau vonden hebben.

The Pleasure Principle (uit voorronde 8, Ekko)
Net als bij de voorronde wordt The Pleasure Principle als eerste band van de avond voor de leeuwen gegooid. Bij dat vorige optreden bleek de bluesy gitarist een stoorzender, en zat de band teveel in het midden tussen indie- en feestband. Vanavond zien we een band die - als ze uit Engeland zouden komen - zo op London Calling kan staan.

De invloeden liggen er wel heel dik bovenop (we horen the Rakes, Franz Ferdinand, Ian Dury, Art Brut), maar dat geldt voor meer bands in de Clash. (En op dat bovengenoemde festival in Paradiso draait het ook niet bepaald om een origineel geluid.) De band heeft goeie en energieke liedjes en een overtuigende uitstraling op het podium. Kortom: kloppend totaalplaatje qua sound, spelplezier en respons uit het publiek. Het gebeurt niet vaak dat de eerste band van de avond doorgaat, maar hier is het dik verdiend.

Solmath (uit voorronde 2, dB's)
De groep heeft sinds de voorronde blijkbaar hard gerepeteerd en gaat overdonderend van start. Een vette sound, degelijke riffs en vooral heel veel spelplezier maken de eerste tien minuten indruk. Daarna zakt het helaas nogal in elkaar, zeker als er een (te) langzaam nummer tussendoor komt en de bassist met de armen over elkaar gaat staan totdat hij weer eens iets kan doen. Drumsolo's zijn overigens immer en altijd not done, tenzij je John Bonham heet.

De jury ziet individueel goede muzikanten, maar nog niet genoeg samenhang als hele band. Het materiaal is nog te wisselvallig, teveel los zand. Verder bij deze de tip om de grunts op de snelle stukken te zetten en de zang op de akkoorden. De band bestaat - samen met Sheriff of Hong Kong - uit de jongste muzikanten van deze competitie, dus er is nog alle ruimte voor groei en verbetering.

50 Grams of Violence (uit voorronde 9, Ekko)
Deze band maakte in de voorronde een overtuigend podiumdebuut in Ekko. Geen emorock zoals de affiche vermeldt, maar iets dat eerder richting garagerock gaat. Die sound en het losse spel zijn de sterkste troeven van de band. Advies van de jury: less is more. Het mag wat elementairder, primitiever en puntiger. Verder wordt de band nu nog iets teveel door de zanger gedragen. Wel een band om nog een keer te zien.

Zwarte Poëzie (uit voorronde 3, dB's)
Ze hebben wel heel veel weg van The Cure, maar de taal (Nederlands) en het donkere wave-geluid maken het - zeker binnen de Clash - een originele band. De band lijkt het geluid dat ze nastreven ook echt te kunnen waarmaken op het podium, al zijn de geluidseffecten van de gitarist soms iets teveel van het goede. Hij weet het gelukkig wel iets beter te doseren dan in de voorronde, maar hier is nog steeds ruimte voor verbetering vatbaar.
De zanger wordt iets te vaak overstemd door de rest van de band, en dat is jammer voor een band die zoveel aandacht aan de teksten besteedt. Alleen in het laatste nummer komt het live écht goed uit de verf. Tip: probeer eens akoestisch te spelen, of in ieder geval de zanger meer ruimte te geven. We weten al dat het op cd overtuigt, nu nog op het podium.

^TOP^

Juryrapport 7 maart - Finale @ Ekko
Winnaar: Sheriff of Hong Kong
Tweede plaats: Alura


Een meer dan uitverkochte Ekko, vijf overtuigende bands en een prima onderlinge sfeer waardoor je bijna zou vergeten dat er een wedstrijd was. En eigenlijk gaat muziek ook niet over winnen. Vandaar dat bij het bekend maken van de nummer twee en de nummer één alle bands nog even op het podium werden gehaald. Om maar even aan te geven dat de jury het er op deze laatste avond van de Clash nu écht moeilijk mee had om een winnaar aan te wijzen.

Elke band had wel iets voor zich spreken om aanspraak te maken op de hoofdprijs. Uiteindelijk is het "de meeste stemmen gelden", en alle vijf juryleden noemden Sheriff of Hong Kong als een van de twee bands die mogen doorstromen naar de GULP. Alura werd door drie mensen genoemd.

Rise a Thousand (uit voorronde 6, dB's)
In deze finale dan toch echt het laatste optreden van zanger Maarten Brinkerink. Ekko is nog niet helemaal vol, maar dat belet de band niet om hard en strak te spelen. Halverwege komt de nieuwe zanger David Evers erbij. Op basis van dit ene optreden heeft de jury het idee dat Evers weliswaar een betere scream heeft, maar veel meer moeite met de echte zanglijnen dan zijn voorganger. Nog steeds een super geoliede en op elkaar ingespeelde band, maar de nieuwe zanger vraagt misschien wel om een ander repertoire.

The Pleasure Principle (uit de Wildcardronde, dB's)
The Pleasure Principle verloor in de 8e voorronde in Ekko van I Wish I Knew, en kreeg achteraf een van de twee overgebleven Wildcards. Die ronde werd gewonnen, zodat ze opnieuw in Ekko mogen spelen. Net als tijdens de wildcardronde is het een groot feest in de zaal, en staat er een enthousiaste band op het podium. Het Engelse accent van de zanger is af en toe te gemaakt, en te vaak onverstaanbaar. Het repertoire kan nog wat sterker en gevarieerder, nu is het nog teveel één sound. (Al geldt dat punt voor de meeste bands in de Clash en is het daardoor niet altijd doorslaggevend.) Soms nog iets te veel tussen een feestband en een indieband, in deze vorm heeft het nog niet het niveau om een voorprogramma van bijvoorbeeld Pigeon Detectives in de Melkweg te doen. Maar afgaande op de aanhang en de reacties van de neutrale bezoeker, zit het in Utrecht voorlopig wel snor.

Alura (uit voorronde 1, dB's)
Alura maakt het soort muziek dat het goed doet op Pinkpop of het Duitse Rock am Ring. Skunk Anansie en Guano Apes speelden daar al eens, en als beide bands nog actief zouden zijn, had Alura niet misstaan in hun voorprogramma's. Vooral een technisch sterke band, waarbij de zangeres het meeste indruk maakt. Muzikaal is het soms erg gedateerd (zie bovengenoemde voorbeelden), en blijft de band nog wel eens tussen hardrock en metal hangen. De band gaat met de verdiende tweede plaats door naar de GULP.

Sheriff of Hong Kong (uit voorronde 4, ACU)
De jongens van Sheriff of Hong Kong waren in de halve finale nog net wat overtuigender dan in de finale, maar weten wel een soort spanning in de set te krijgen die de andere bands missen. Deze keer wel met toetsen, en dat nummer steekt vooralsnog boven de rest van het repertoire uit. Een deel van de aanhang was te laat en stond buiten voor de inmiddels uitverkochte Ekko. De band wint op originaliteit en potentie (als je op deze leeftijd al dit niveau hebt), en mag nog wat werken aan strakheid (die er de vorige keer wél was). We zullen zien wat er in de GULP-finale op 25 april in Tivoli de Helling van terecht is gekomen, en anders op een van de regionale festivals zoals Geinbeat en Dwergpop.

Reflexy (uit voorronde 10, ACU)
Met voorsprong de band met de meeste respons uit de zaal. Maar de show gaat een beetje ten koste van de inhoud en de verstaanbaarheid van de mc's. De crew heeft wel sterke beats, maar hoeveel verschillende beat-makers zitten daar achter? We missen ook een beetje de street-credibility die er in ACU en dB's wél was; in Ekko lijken er vooral een paar studenten op het podium te staan. Daar is niets mis mee, maar met een open brief aan Balkenende mag je studie-financiëring wel in het juiste perspectief plaatsen als het om de echte wereldproblemen gaat. Utrecht heeft er wel een hiphopact van formaat bij; zeker als je de reacties vanuit de zaal afzet tegen de respons bij de StropStrikkers, die als winnaars van de vorige keer mogen optreden tijdens het juryberaad.

Tot slot

De respons uit de zaal is voor de jury niet doorslaggevend geweest; de ene band kan namelijk veel meer vrienden optrommelen dan de ander. Het enthousiasme dat The Pleasure Principle en Reflexy losmaakten, zal echt niet alleen van de eigen aanhang zijn geweest. We hopen dat beide bands dat als een compliment zien en er voor blijven gaan, het is al een enorme prestatie om in deze wedstrijd bij de laatste vijf te eindigen.

Of bij de laatste tien, want ook in de halve finales waren er finale-waardige bands, zoals Leslie Grows. Ook van Mothermask, 50 Grams of Violence en Zwarte Poezie zullen we nog ongetwijfeld meer gaan horen. De mannen van The Better Offs die het in ACU moesten afleggen tegen de uiteindelijke winnaar van deze finale, hebben alvast een tour als voorprogramma van Vanilla Sky geregeld. Aan alle andere bands die de afgelopen maanden hebben meegedaan: we hopen dat de ervaring in de Clash inspirerend genoeg is geweest om zelf ook op het niveau van de finalisten te komen.

Alle deelnemende bands worden bij deze in ieder geval hartelijk bedankt voor het bijdragen aan een spannende, gezellige en bovenal geslaagde editie van de Clash of the Titans!

^TOP^

Juryrapporten